[Malta] Rozdział 3. Dlaczego nam nie powiedziałaś, że tu jest tak śmiesznie

Malto, kupo kamieni moja
Ty jesteś jak pastizzi*
Ile Cię trzeba cenić, ten tylko się dowie
Kto próbował złapać 45 z Valletty
Dziś skalistość Twą w całej ozdobie
Widzę i opisuję, bo ją widzę

[Japonia] To eat or not to eat

Pierwszy poranek w Fukuoce. Wchodzimy do supermarketu. Jesteśmy w supermarkecie. Zaczynam się śmiać.

Tak naprawdę to nie wiem czego się spodziewałam: albo tego, że przynajmniej część produktów będzie miała napisy po angielsku, albo że po opakowaniu będzie wiadomo mniej więcej, co jest czym. Albo że zawsze w zakupach będzie mi towarzyszyła jakaś Japonka.

[Malta] Rozdział 2. Nie ufaj autobusom

Podróżując autobusem na Malcie (innego środka transportu komunikacji publicznej nie ma), musisz pamiętać o kilku istotnych rzeczach.

Jeżdżą jak chcą. 

To znaczy: jak chce, to przyjedzie, jak nie, to nie. W tym momencie przestaję narzekać na polskie pociągi*, bo tam zazwyczaj było cokolwiek wiadomo. 

[Japonia] Hone my gaze (podróż warta zgubionego bagażu)

środa, 2 sierpnia 2017, 10.30, Fukuoka Women's University

Ceremonia otwarcia.

Jestem spokojna, zrównoważona i pewna siebie do momentu, w którym widzę swoje nazwisko i uświadamiam sobie, że jestem jedną z trzech przemawiających osób, a nie dziewięciu, jak wydawało mi się wcześniej.

[Malta] Rozdział 1. Słońce

Otwieram oczy. Spoglądam na ten kawałek nieba i górnych pięter budynków, które widać przez otwarte drzwi balkonowe. Chwilę później w rogu pomiędzy sufitem jednego a ścianą drugiego, wyższego, przyczepionego do niego, pojawia się malutka żółta kropka.
I rośnie.
To Słońce.

Good goodbye, Chester

Proszę Państwa, krótka przerwa od słonecznej, maltańskiej plaży, agresywnych lewostronnych autobusów, zbierania talerzyków w hotelowej restauracji i jedzenia najpyszniejszych lodów na świecie.

Mela!

Gdy podjęłam decyzję, że po zakończeniu licencjatu spędzę rok na Malcie, początkowo byłam zachwycona i podekscytowana. Później przywykłam do tej myśli. A jeszcze później... No cóż.

Musimy dotrzeć do imponderabiliów

        Obaj reporterzy po mojej prawicy spali w najlepsze; szczury wciąż spacerowały na dwóch nogach, my zaś z profesorem zaczęliśmy kichać, bo tak zakręciło nam w nosie; sądziłem zrazu, że to skutek kanałowych zapachów - dopóki nie spostrzegłem pierwszych korzonków. Schyliłem się nad własnymi nogami. Nie było mowy o pomyłce. Wypuszczałem korzenie, mniej więcej od kolan, wyżej natomiast zazieleniłem się. Teraz puszczałem już pąki nawet rękami. Otwierały się szybko, rosły w oczach, nabrzmiewały, białawe co prawda, jak to zwykle bywa z roślinnością w piwnicy; czułem, że jeszcze chwila, a zacznę owocować. Chciałem zapytać Trottelreinera, jak to sobie tłumaczy, ale musiałem podnieść głos, tak szumiał. Śpiący też przypominali strzyżony żywopłot, obsypany liliowym i szkarłatnym kwieciem. Szczury skubały listki, gładziły się łapkami po wąsach i rosły. Pomyślałem, że jeszcze trochę, a można będzie ich dosiąść; tęskniłem - jak to drzewo - do słońca. Jakby z ogromnej odległości doszły mnie miarowe grzmoty, coś obsypywało się, huczało, echo szło korytarzami, zacząłem czerwienieć, potem zazłociłem się, wreszcie sypnąłem liśćmi. Co, już jesień - zdziwiłem się - tak prędko?

Stanisław Lem, Kongres futurologiczny